Koniec

Wiersz poświecony mojej śp. przyjaciółce

Powiedziałaś, że umierasz, zaprzeczyłam.
Przygotowujesz się do drogi,
której celem jest miejsce pośród aniołów.

Bo Ty jesteś aniołem, chociaż jeszcze tym ziemskim
co nazywa się przyjacielem.
Choć niedługo twe ciało w zimnej spocznie mogile
twoja dusza nie zginie. Wróci tam skąd przyszła
i gdzie być musi.

Odejdziesz, ja nie mogę Cię zatrzymać
ani pójść razem z Tobą.
Tej wędrówki nie możemy odbyć razem.
Lecz nie bój się nasza przyjaźń nie zginie.
Choć ja będę tu a ty tam,
nie zapomnę o tym, co łączyło nas

Śmierć zabiera ludzi, ale nasza pamięć nie umiera.
Tak wiele jest wspomnień, w których żyć będziesz wiecznie
i serc, w których twoje serce bije.

Zostawisz po sobie pustkę i wiele łez,
a one staną się źródłem dla milionów róż, które posadzę,
a każda róża będzie jednym wspomnieniem.

autor

Maartencjaa

Napisany: 2007-12-06 Dodano: 2007-12-06 21:19:14

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie