Koniec

Kiedy wstaje nogi me chwiejne
Pływam po deskach parkietu
Stukam rytm wiatrów.

Własne wspomnienia zamieniam w amnezję
By widmo mych bólów przestało istnieć

Sam dziś śniadanie zjadłem o świcie
Lecz szum w mojej głowie nie daje mi żyć
Bije o ścianę głowa
Jak pies
Jak stres
Szukam powrotu do mojej Oazy

Mój przyjacielu
Czy mogę jeszcze tak cię zwać?
Moja niewierność, twoja szczerość
Nie w parze
Nie dziś

To już czas by powiedzieć
Ze bardzo się mylę
Uczucie goryczy mówi mi nie
Zawiodłem znów siebie
I spadam w dno studni
Niestety….
Znowu sam…

autor

Sewer

Dodano: 2006-11-18 16:05:22

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie