Koniec

Stojąc na skraju rozpaczy, żegnam wszystkich dookoła,
bo ten wasz stary, dobry Piotrek już wrócić nie podoła.
Biore nóż do ręki, kreśle na skórze krwawy znak,
tylko ja wiem co w mym życiu poszło nie tak...

Nie czując nic, prócz ogromnego cierpienia,
będąc na skraju całkowitego zapomnienia,
powoli więdnę jak uschnięty kwiat,
i zmierzam wolnym krokiem na tamten świat.

Zimna krew po mej dłoni spływa,
cisza.. spokój.. nikt mi nie przerywa.
Ostatni oddech, wygasa smętna iskierka życia,
nareszcie koniec na tym świecie mojego bycia.

Umieram przytłoczony, znienawidzony, niekochany,
moje słabe serce zdobią krwiste, trwałe rany.
Niesprawiedliwością przybity, samotnie zdycham,
już tam śmierć po drugiej stronie na mnie czyha.

Na mnie juz nadeszła pora, ospałe oczy zamykam nagle,
na ratunek już za późno, jedynie zrozumienia pragne.
Odpływam z żalem w przepaść, odchodze w krwi potoku,
cały trud po to, aby pogrążyć się na zawsze w mroku...

autor

Traumatic

Dodano: 2005-12-08 17:36:26

Ten wiersz przeczytano 580 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie