Koniugacja
z archiwum...
Czas przeszły ma wielkie buty,
i żółte zniszczone zęby,
odchodzi szybko w nieznane,
by tworzyć zręby legendy.
Czas przyszły ma bose stópki,
jest przestraszony, nieśmiały,
wygląda sobie zza węgła,
gdyby chciał, byłby wspaniały.
A teraźniejszość jest chwilą,
zakłuje jak rzęsa w oku,
wymyka się wciąż zuchwale
i mówi, „dajcie mi spokój”.
Komentarze (19)
Wyjmuj, z tego swojego archiwum, wiecej
takich...Bardzo fajny wiersz :)
świetny wiersz, ma jakiś pomysł, zręcznie zbudowany,
brawo
fajny pomysł,podobają mi sie "bose
stópki":)))pozdrawiam na plus
Jest w tym prawda, co napisalaś.