Koronkowe szale

w blasku zniczy w zadumie jesiennych dni słotnych
dosięgają mej duszy gorzkie łzy pokoleń
powtarzane wdowieństwo młodych pięknych kobiet
o twarzach skrytych w smutne koronkowe szale

prababka -ińska delikatnie szlachetna
dumna w czarnych perłach gorzkiej samotności
niebieskością spojrzenia z obrazu gdzieś sięga
w głąb niezrozumiałej dla niej czasowości

tyk!tyk!tyka zegar przedwojenna solidna robota
obok tandetna płyta pażdzierzowego mebla i ona...
wykładowca partyjny - ogłupiała zagubiona sierota
niemiecko-polskie dziecko przedwojennej miłości

" tatuś był prawym człowiekiem- znał aż pięć języków
zdolny...-pobrali się przed wybuchem wojny
patriotyzm matki jej konsekwentny upór ...go zabił"
ich szczęście legło w gruzach wraz z murami Warszawy...

nie wiem kim naprawdę jestem -wznoszę mur warowni
oddzielam się od tamtych historii...szalem z koronki
nie daje spokoju mi jedno pytanie ...skąd dziadek
brał dla dziecka w okupację ...słodkie pomarańcze...?

autor

Joanna144

Napisany: 2013-10-31 Dodano: 2013-10-31 19:36:16

Ten wiersz przeczytano 1004 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie