Koryto martwych dusz

Pustka ściąga mnie na dno,a pędząca rzeczywistość każe wspinać się,
więc po kolczastym drucie przemijania brnę do góry,a ręce błagają,bym zaniechał drogi swej.
Krew ścieka między zaciśniętymi palcami,zlewa się do koryta martwych dusz,
ja już nie mogę,tak chciałbym spaść już.
A jednak nibyżycie trwa,choć nie mam nic,nic nie pozostało,
i jak tu trwać w tej rzeżni pustych ulic,w imię czego niby podjąć walkę?
Nie w imię miłości,bo to chyba nie istnieje,
tyle lat cierpienia,więc czemu miałoby być lepiej?
Nie w imię innych spełnień,bo nie ma innego,
jeśli nie kochany,nie ma mnie,oddech tylko jeszcze maluje świadomość istnienia.
Jestem wielką kulą milości,potrzeby kochania,
jakims chorym wynalazkiem,sam boję się tej potęgi nie do zatrzymania.
Jak przesolona zupa Boga zlana w zlewki niepamięci o niepowodzeniach dzieła,
więc leży w kącie przesadzonych dobroci kłębek pragnienia.
Nie dotykajcie,nie starajcie się podać mi ręki,bo milością was oplotę,
jak pułapka kusząca czerwienią,lecz za mocna by ją sercem podnieśc.
Uważajcie,omijajcie,to potrzeba sama w sobie,
za dużo dla każdego,a ja muszę żyć z tym,miłość moim grobem.
A jeśli splonę w pustym pokoju,nikt nie pozamiata prochów,
bo nikt nie czeka na mnie,nie ma nikogo.
A jeśli zachoruję i w agonii będę gnił,
nikt nie poda leku,herbaty nie zrobi nikt.
A jeśli płakać nie przestanę nikt nie powie dość,
bo samotny,nie kochany,nie oczekiwany,beznadziejnego stworzenia plon.
A jeśli umrę,nie zapłacze nikt,kto kochałby,
bo nie kocha,puste moje,czarne sny.
A jeśli już nie żyję!Nawet nie wie nikt,
bo nikt nie pyta,nie znaczę nic.
I nie mówcie mi że inaczej,bo czemu niby łzą klawiaturę obmywam,
czemu boję sie przestrzeni?Bo ona nic nie skrywa.
Żadnej tajemnicy,oczywiste nic,
tylko me cierpienie,tak to jest,samotnym być.

autor

rebel

Napisany: 2007-02-17 Dodano: 2007-02-17 10:01:27

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie