KOSMOLOGIA DUSZ

(wiersz ten dedykuję mojej, zagubionej w świecie uczuć, córce)

Pewna dusza ciut stęskniona i trochę samotna,
Tak się może nieraz zdarzyć, bratnią duszę spotka
I powstaje w uczuć świecie nowy układ planet,
Który, prawem przyciągania, kładzie smutkom tamę.
Twórca Ziemi i Kosmosu stwierdza ze zdziwieniem,
Że niezgodne jest to wszystko z jego zamierzeniem
I zadaje sobie w myślach to oto pytanie:
„Co za siła we wszechświecie moje plany łamie?”.

A to jest miłość – nie do przewidzenia,
A to jest miłość – działa z zaskoczenia,
A to jest miłość, miłość, miłość – bierzesz ją z radością,
A to jest miłość – schron przed samotnością.

Po elipsach, jak w kosmosie, dwie dusze wirują,
W środku świeci gwiazda szczęścia dobrem promieniując
I to wszystko jest związane z mechaniką nieba,
Gdzie do „ciała” przyciągania jakiejś siły trzeba.
Chyba warto by się przyjrzeć tej konfiguracji,
Tej tak rzadkiej niebywale uczuć afirmacji.
Co za siła łączy ludzi w sposób tak udany?
Ale o to zapytajcie świeżo zakochanych.

A to jest miłość – krzykną chórem zgodnie,
A to jest miłość – naszych serc pochodnia,
A to jest miłość, miłość, miłość – inności zbratanie,
A to jest miłość – siebie oddawanie.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-08-29 15:45:48

Ten wiersz przeczytano 2117 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie