Koszyczek ostu

krzyknąłeś na skraju ciemnego lasu bojąc się
ciemności wybrałeś towarzystwo drzew
gdybyś się tylko wtedy obejrzał
odwrócony daszek czapki wskazałby mnie

powaliłam setki drzew by cię nie ukrzyżowano
ścięłam największe byś nie zawisł za grzechy
lecz ty uparcie wpatrywałeś się w ziejące
nienawiścią ślepia zamiast nocą wplatać
świetliki w moją bransoletkę na dłoni

dziś kiedy przynosisz niebieski koszyczek ostu wydajesz się taki silny a jednak cienie bitew kupczą twoim snem pod moim dachem
przytulona jak egida podkradam co noc
obole Charona byś nigdy już nie odszedł

autor

Grusana

Napisany: 2020-10-10 Dodano: 2021-01-24 19:42:57

Ten wiersz przeczytano 1020 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie