* * * (Piękno zachodu kruche i...

Piękno zachodu kruche i nietrwałe,
Nie do schwytania w czterech liniach wiersza
Widzę przed sobą, jakby skamieniałe,
Na małą wieczność skryte w schronie serca.

Świat nic, pamiętasz? nie potrafił dodać
Do zapatrzenia naszego muzyki.
Umilkł i tylko oczu Twych uroda
Moim się uszom pozwalała słyszeć.

Dłonie wzdychały zajęte szukaniem
Miejsc nieodległych ale niepoznanych.
A usta nowość odnajdując w starym
Nie zagłuszały tych westchnień słowami.

Przez koronczarki uplecione drzewa,
Przez nieuwagę rozlane jezioro,
Słońce w jeziorze i karmazyn nieba
Były ochroną przed człowieczą sforą.

Lecz nazbyt słabą. Świat mi Ciebie ukradł
I pewnie wiele było w tym mej winy.
W każdym zachodzie szukam teraz źródła
Świata bez Ciebie i pustki przyczyny.

Twarzy twej w każdym wyglądam jeziorze,
Twoich rumieńców na wieczornym niebie
I zawsze na nic. Serce tylko trwożę.
Piękno zachodów po cóż mi bez Ciebie?

autor

zenon63

Dodano: 2006-06-21 08:38:17

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie