Kraina lodu...

Byłam na spacerze.

Choć wokoło świeciło słońce,

pod nogami skrzypiał śnieg.

Było tak przeraźliwie zimno.

Pewnie duży mróz...

I pełno śniegu...

I tak zimno...

Słońce z uporem starało się przebijać

zza ciemnych, śnieżnych chmur.

Najpierw jeden promień, drugi i...

ginęło za zasłoną szaro- burej,

podniebnej kotary.

Zmrożone płatki marzeń opadały mi na twarz,

przerywając co chwila

teatralny spektakl cierpienia.

I było tak przeraźliwie zimno...

Zabłądziłam, starałam się odnaleźć drogę.

W pośpiechu biegałam,

wypatrując znajomego szlaku,

gubiąc przy ty szczęście,

które wypadało z wielkim hukiem z kieszeni

i rozbijało się jak szklanka o twardą,

zamrzniętą rzeczywistość.

I nagle...

Stanęłam...

Wiem gdzie jestem...

Na policzkach mróz zapisywał historię z łez.

Tak, ta kraina-

pełna lodu i śnieżnych zamieci...

Tak- ta kraina- to Twoje serce...

Już wiem.

...Jest tak zimno...

autor

ilonaro

Napisany: 2007-01-06 Dodano: 2007-01-06 16:54:48

Ten wiersz przeczytano 3102 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie