Kres mego świata

Płynę niczym orka, zmierzająca do domu swego.
Zostawiam za sobą pieniącą wodę i plusk rozmyty.
Uciekam przed burzą i sztormem obfitym.
Zostawiam wszystko w tyle, byle przeżyć i ujrzeć starego Ciebie.

Lecę jak jastrząb, łowca, drapieżca.
Wzbijam się wysoko, pod samo niebo, by doznać oblicza niebieskiego.
By poprosić łaskawego Boga o piękną pogodę, bez deszczy i burz.
Lecę w przestworza, by odszukać Ciebie, tamtego dawnego-mojego.

Biegnę łąkami, wzdłuż drzew i stawów.
Uplatam wianki z kwiatów polnych, zapachem otulam me życie.
Dotykam natury nagą ręką, spoczywam na jej ramieniu.
Szukam Ciebie, by ukazać Ci jej nie zdobyte piękno.


Płynęłam, biegłam i leciałam, kilometry pokonałam,
Jednak Ciebie nie znalazłam, a byłam pewna, że gdzieś będziesz...
Tam, gdzie ja. Zbyt pewna. Byłeś, ale gdzie indziej, w innym świecie,
Na swej nowej planecie, z swą nową częścią istnienia-bezemnie.

autor

Sylwia

Dodano: 2005-04-14 18:41:03

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie