U kresu

Wznoszę się na wyżyny,
jaki piękny stąd widok,
daleko w dole widać mój dom
teraz śmiesznie mały,
a niegdyś groźny i ponury,
w oknie blada twarz
nienawistnym okiem szuka mnie,
jednak droga
ku górze prowadzi mnie,
tam gdzie wieją srogie wiatry,
a na graniach leżą wieczne śniegi,
to stamtąd nadchodzi zew,
otwiera drzwi,
odkrywa prawdę,
zagłusza lubieżny śpiew,
chór wzywający bym zawrócił,
podążam moją ścieżką,
u jej kresu stoi forteca
o wysokich murach,
na jej bramie wypisane jest
moje imię,
w jej wnętrzu
okryty złotym blaskiem
spoczywa skarb.

autor

Niklaus

Dodano: 2007-02-24 12:41:57

Ten wiersz przeczytano 391 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie