Królowa Piekieł

Wierzyłam, a Ty odebrałeś mi tą wiarę.
Byłam najpiękniejsza, a Ty odebrałeś mi urodę.
Zwali mnie aniołem, a Ty odebrałeś mi skrzydła...
Wtedy spadłam z białego obłoczka
I zobaczyłam, co to jest życie.

Tam nie było tak pięknie,
Jak mówili w niebie...
Stałam się kimś innym!

Na ziemi byłam zepsutym aniołem
Rozniosłam tam zło, które było we mnie.
Zaczęli mnie nienawidzić, a ja,
Byłam wtedy najszczęśliwsza, bo ich zło,
Dodawało mi energii, by dalej niszczyć.
Kiedy nadszedł mój dzień, ominęłam czyściec
- Piekło od razu mnie pochłonęło.
Usiadłam na rozgrzanym tronie
I zaczęłam rządzić!

Przecież nie wszystkie anioły muszą być dobre...
Może po latach kilku, znowu uwierzę?
Teraz tego nie chcę...
Po co wierzyć?
By znowu stać się aniołem
I spaść?

Każdy upadek boli
A ja nie chcę, żeby mnie bolało
To ja chcę ranić i dawać ból.
Uwierzysz, że na prawdę istnieję?
Wiem, że tak.

Królowa Piekieł wie wszystko.

autor

justysia.1990

Napisany: 2008-02-26 Dodano: 2008-06-15 08:44:57

Ten wiersz przeczytano 775 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie