Kruchość chwili

Leżę na rozłożonym łóżku u babci, wieczorem.
Gdy po zmroku, niebo przybrał ciemno niebieski, granatowy kolor, a na zachodzie jest lekko pomarańczowe,
słysze mnóstwo zwierząt i owadow.
Zza okna widzę las,
moje oczy wędrują teraz do niego,
Teraz mój duch płynie między drzewami, unosze się po same ich korony i opadam na mech, odbijam sie od niego.
Samotna latarnia nad drogą oświetla mi kierunek, resztą zajmują się świetliki.
Jest cicho, moje płuca wdychaja wilgotne powietrze,
czuje ze jestem wolny, niewidoczny bo  przeźroczysty, a tu jest magicznie,
zaczynam rozmawiać ze zwierzętami.
Jest tu stado białych saren, dużo zieleni i przestrzeni.
Zaczynam biec,
chce poczuć siebie,
chce poczuć życie,
bo tylko tu mogę.
Biegnę tak szybko że świetliki mi migają koło oczu.
Nagle wpadam na jodłę.
Moj duch właśnie pochłania mnie.
Obudziłem się.

autor

Wbóluduszysercepęka

Napisany: 2019-07-26 Dodano: 2019-07-28 11:01:08

Ten wiersz przeczytano 445 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie