Krzyk

Rozkołysał się dzwon
serce z mosiądzu
Rozkołysał się tak mocno
że wargi układa
na kształt słów

I głośniej
coraz głośniej
dźwięk gra
i niesie ...

Bolesne ciśnienie we krwi
pomylone myśli
przepychają ku dołowi

Drżenie rąk
nóg
głowa się chybocze
raz tu
raz tam ...

I rozedrgał dzwon ciało
świątynię
puściły zamki
klamki opadły ...

stoję otworem na świat
właśnie narodził się
mój krzyk

autor

bea64

Napisany: 1996-02-24 Dodano: 2008-02-08 09:45:13

Ten wiersz przeczytano 416 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie