Krzyk

Gdy od porażki dzieli mnie jeden krok.
Chce jak najszybciej uciec stąd
Od wspomnień i żalów nie pytajcie czemu.
Nie powiem to nie ma sensu,
Większego kresu od tego, który osiągnęłam, już nie ma…
Jest mi wszystko jedno. Ostatnia bitwa została do stoczenia.
Najtrudniejsza bo z samą sobą… na ringu przemyślenia.
Marzenia , kiedyś świeciły światłem jasnym. Teraz niestety szybko pogasły.
Wszyscy popychają mnie w przód. A nie wiedzą jaki czuje przy tym ból.
Mam dość tej karuzeli z uczuciami , Mam dość! Powiedzcie jak to wszystko zostawić?
Gdy serce boli a myśli płaczą życie przemija… ta chwila…
Szkoda, że od środka mnie zabija.
Każdą myśl, mój styl a sens przemija . Nie będzie czekał .
Prędzej zwiędnie, gdy będę na ostatnim zakręcie.
Tak szybko, tak łatwo wszystko mi zabiera. Moje życie o zgubę się ociera!
Przelatuje przez palce powoli egzystencja moja
Nie wiem czy nie lepiej wykrzyczeć sobie „wojna”.
Nie jest kolorowo, łatwo i prosto, nie każdy problem w tej chwili jest błahostką.
Kiedyś ratunkiem była dla mnie przyjaźń, teraz chyba powoli się z nią mijam.
Myślałam, że będzie inaczej…
Nie sama, nie jedna…
To był błąd!
Właśnie teraz kiedy jest mi najtrudniej zostawiono mnie samą.
Nadzieję mam w sercu , którą przeszywa prąd…
Ostatnimi siłami mówi mi wprost „uciekaj stąd”
Po czym zginęła zostawiając złudzenia , że to nie ostatnia rzecz, którą mam do powiedzenia.
Jak uciekać i w którą stronę, kiedy ja cała już płonę.
Krzyczeć nie potrafię, bo nie mam już sił.
Nie wiem co robić i jak dalej żyć…
Co za uczucie, gdy wszystko co ważne tak po prostu mija…
Zostaje odraza… to była tylko chwila .

autor

Inez

Napisany: 2012-09-20 Dodano: 2013-02-10 15:12:29

Ten wiersz przeczytano 756 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie