Krzyk Mojej Duszy II

Zabił.
To przecież tylko słowo.
Zabił.
Przez tłum idzie z podniesioną głową.
W pięknym ogrodzie zapachów tysiące w powietrzu się unosi,
Promienie słoneczne odbijają się w porannej rosie.
Drobne ciało w ziemi pod kilkoma deskami spoczywa.
Wielką zbrodnię mała, ogrodowa altanka ukrywa.

Płacze bo kolejny raz,
Jego dłoń poczuła jej delikatna twarz.
Płacze ,ponieważ jej życie zamienił w strach.
Karmił ją obietnicami bez pokrycia,
Zostawił jej kilka siniaków,
I życie-tak naprawdę bez życia.

Budzi się rano,
W pośpiechu ubiera koszulę.
Zostawia jej spokojny oddech w pustej sypialni,
I idzie zbijać upragnioną fortunę.


Siedzę w kącie ciemnego pokoju.
Zamykam oczy.
Chcę zobaczyć lepszy świat,
Bez wojen,zbrodni ,przemocy.
Po chwili stwierdzam,że to niemozliwe,
I pytam się Boga,
Jak zapomnieć to co cały czas widzę?

autor

LadY SmerfetKa

Napisany: 2007-01-19 Dodano: 2007-01-19 19:34:25

Ten wiersz przeczytano 499 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie