Z Księgi Hioba

Człowiek zrodzony z niewiasty
ma krótkie i bolesne życie,
wyrasta i więdnie jak kwiat,
przemija jak cień chwilowy;
a z gniewem na niego spoglądasz
i stawiasz przed swoim sądem.
Któż czystym uczyni skalane?
Nikt zgoła.
Człowieka dni ilości zliczona
i liczba miesiecy u Cienie,
kres wyznaczyłeś im nieprzekraczalny.
Zaniechaj go,wzrok Twój oderwij,
niech cieszy się dniem najemnika!

Przywidziałem wór na swe ciało,
czołem w proch uderzyłem,
oblicze czerwone od płaczu,
w oczach juz widzę pomrokę,
choć rąk nie zmazałem występkiem
i modlitwa moja jest czysta.
Ziemio,nie zakryj mej krwi,
by krzyk ukojenia nie zaznał.
Teraz mój Świadek jest w niebie,

Ten,co mnie zna,jest wysoko,
[Gdy] gardzą mną przyjaciele,
zwracam się z płaczem do Boga,
by rozsądził spór człowieka z Bogiem,
jakby człowieka z człowiekiem.

Moje oko przyćmione do bólu,
członki me wyschły jak cień.
Sprawiedliwi sątym przerażeni,
uczciwi na złych się gniewają;
bogobojni pewniejsi swej drogi,
kto ręce ma czyste,mocniejszy.

autor

kamilcia1989

Napisany: 2005-10-05 Dodano: 2005-10-05 19:35:11

Ten wiersz przeczytano 479 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie