Księżna i żebrak

kochajmy ludzi bez wzgledu na to kim sa.....

Ona w atłasy odziana,
całymi dniami wachlowana
przez swoje służące,
w łożu się wylegiwała,
owocami podniebienie raczyła,
przy świetle bursztynowych świec
poezją wieczory znaczyła
ideału swego-wieszcz...
on żebrak w łachmany odziany,
całymi dniami żebrze we dworze,
spojrzeniem pogardzany
w tej nieczułej ludzkiej sforze...
ona przez okno na niego patrzyła,
wspólczucie nagle poczuła,
a może więcej niż litość,
ona miłością go obdarzyła,

lecz co to miłość
księżnej-żebraka,
on dla niej za biedny
odeszła od okna
i już nie wróciła....
a z żalu,smutku,cierpenia,
z braku odwagi i postanowienia,
uschła w swojej komnacie,
czekając cudu spełnienia...

autor

czarna perelka

Napisany: 2006-10-18 Dodano: 2006-10-18 10:14:34

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie