* * * MYŚLI * * *

....W snach wszystko wolno ...
KOCHAC i marzyć i myśleć , - co jeszcze sie wydarzy
...

We wspomnieniach zatapiam się, a w nich jesteś ze mną
Nie pozostawiasz samego mnie pokusom nadaremno
W Twoich ramionach pozostaje Twój, nigdy samotny
Bronisz by nie dopadł mnie tęsknoty ból wielki
zawrotny
Otaczasz mnie całego swoimi gorącymi pragnieniami
Wciągasz mnie, chłoniesz nienasyconymi marzeniami
Nie pozostawiasz niczego, co mogłoby być same dla
siebie
Pragniesz mnie z siłą, która rodzi się jedynie w
niebie
Jak niewidzialną pajęczyną omotujesz mnie zmysłami
Pogrążony w głębi Twych pragnień zanurzam się zmysłami

* * *
A potem... potem... potem bez pamięci, zachłanni,
nienasyceni, w siebie się wtapiamy... Przepojeni sobą,
zagłębiamy się w otchłań wieczności... W kosmiczną
pustkę niebytu... W nieogarniętą przestrzeń
wszechświata!
Twoje słowa kochanie!!!!Pamiętasz nasze piękno sie
stanie

Kamyk rzucony na tafle wody, dosięgnie wkrótce
dalekich głębin, w darach przeróżnych w magii urody, w
rozległych portach bajkowo skłębi… lekko
pomarszczy odbiciem duszy, że każdą włosek wiatrem
poruszy…jak piórko spadnie z ziarnkami maku, na
tafle luster znów z pięknych światów, a MYŚLI, w
puchach, jak ożywione, biegną po torach uspokojone, bo
teraz mają do kogo tulić, chwycić za dłonie i się
zagubić, rozkwitać w słońcu jak pióropusze, darować
wzajem słodycz okruszek…No bo już mają marzenia
różne, wyposażone w bagaż podróżny(nie jak przegrani,
co z wędrowcami, kiedyś przed laty szlak
przecierali)Dziś jest inaczej… świetlista droga,
a gdzieś w oddali, smuga tęczowa. To tam już właśnie
spotkają myśli. I zakręcone w duszach najczęściej, że
stąd im bliżej w błękit przejrzysty do pragnień
wielkich, TAK oczywistych! Że oniemieją Ci, co
zobaczą, jak jakim bogactwem siebie naznaczą , a Ci,
co zawiść rani ich serce, nie będą klątwy rzucali
więcej!

Mysli sa zbirem wszystkich
wartosci,uczuc,marzen,emocji...Twoj wiersz ukazuje,co
one potrafia...bardzo ladna tresc...:)

Mysli nie znają żadnych granic, dobrze że rozmyślać i
marzyć nikt nie może nam zabronić, bo czym byłoby
życie bez naszych marzeń i figlarnych myśli.

pragnienia w przestrzeń wysłane wrócić mogą z dobrym
rozwiązaniem gdy czynem i wiarą poparte.ładny wiersz o
tęsknocie za uczuciem

Niewątpliwie dobry wiersz. Ale niektóre rymy
przeszkadzają, zwłaszcza jeśli rymuje się ze sobą te
same części zdania to znaczy podmiot z podmiotem
itd...Jest wrażenie jakby to rymy prowadziły tekst za
rękę, a powinno być odwrotnie.

...a wtedy on rozerwał worek pełen dusz.
Okryte milionem myśli spadały mieszając swoje aromaty.

Oddychały sobą zatapiając gołe dłonie w atramencie
nieba.
Rozbiły się uderzając o zimną ziemię, na którą noc
zrzucała kryształowe łzy.
Rozproszone, podzielone, ubrane w człowieczeństwo!
Topią realność nakreśloną zimnym złudzeniem.
Desperacko szukają części swojej duszy, jednej z
wielu,wspomnienia zapachu słońca,
zgubionego w widowiskowym upadku.
...szukają...szukasz...duszy...
Szczęścia, które kołysze zmysły, zgłębia emocje, łamie
dominację świata ludzi.
I nie ważne czy trwać będzie wieczność czy tylko parę
chwil, chcąc móc je opisać, oddając dwa jutra za jeden
oddech szczęścia i nie zmarnować nawet sekundy.
Chcąc mieć swoją tajemniczą historię o potędze
marzeń....sennych?.
Każdego wieczoru wychodząc z nadzieją, że może
dzisiaj.
Ność ją aż do utraty tchu
do galerii pełnej szkiców rozgoryczonych dusz.
Zimno blejtramu obleczonego w płótno pragnień. Świat
nierzeczywisty w rzeczywistości odczuć. Miliony
obrazów, spojrzenia, które nie istnieją, bolą. Na nowo
malujesz.
A kiedyś układając pędzle nieuważnie bawiąc się
wyobraźnią spotkasz Twoją duszę.Bawisz zadając
fałszywe katusze Otarła się o cień.Dała poznać smak
fałszywej miłości,falszu i zakłamanej namiętności
Smakowała wiatrem z wielu marzeń.
Okryta hedonistyczną barwą uzależniała zniewalając
myśli kłamstwami poiła
Wątpiła będąc pewną. Chciała uciszyć gwałtowną
fascynację w obawie, że to iluzja zrodzona z zapachu
chwili. Chwili, która stanowi o istnieniu, przywodzi
na myśl poetyczny blask słów. Była obok.
Wyciągnęła dłoń oddała dotyk. Chciała się nim
skaleczyć, blizna byłaby świadectwem rzeczywistości.
Gładkie dłonie na wysuszonej słońcem pościeli.......

Mysli jak ptaki szybują po niebie w Twoim wierszu.