Księżniczka

Ulice śniegiem zasypane,
Zaspani przechodnie wędrują w mroku.
Jedni idą do pracy, drudzy wracają do domu,
A latarnie gasną jedna po drugiej...
W oknie – stara kobieta, przez dzieci nazwana Księżniczką,
Obserwuje świat za szklanych krat.
Jej oczy matowe,
Twarz bez wyrazu,
Palce powykręcane chorobą.
Starość – Przerażenie.
Księżniczka – czeka na uśmiech, na kogoś kto wysłucha,
Księżniczka – czeka, aż samotność ustąpi miejsca miłości,
Księżniczka – wypatruje swej siostry...
...Śmierci.
Księżniczka – zostawiła list, który życiowa mądrość jej podyktowała...

„...kiedy przyjdzie ci tylko czekać na nią, na Śmierć, piękną, białą... PAMIĘTAJ! Ona jest końcem i początkiem, jest wiernym przyjacielem twej ziemskiej wędrówki. Gdy czas twój wybije zabierze Cię na drugą stronę, uwolni od trosk i cierpienia... Lecz póki Tu jesteś, póki twe serce w piersi bije i wiara napędza twą krew, żyj tak jakby był to twój ostatni dzień na tym ziemskim padole. Raduj się każdą chwilą, bierz wszystko co Ci daje, nie pytając dlaczego ... i pamiętaj o Śmierci. Pamiętaj, być może dzięki temu nie zranisz tak wielu ludzi, być może pomyślisz zanim coś powiesz lub zrobisz i być może będziesz żyć uczciwie, zgodnie z własnym sumieniem...”

Ulice śniegiem zasypane,
Zaspani przechodnie wędrują w mroku.
Jedni jadą do pracy, drudzy wracają do domu...
A latarnie gasną jedna po drugiej...
Ktoś odszedł, przyszedł ktoś,
I życie toczy się dalej.
Nie pozwalaj uciekać dniom,
Nie pozwalaj by smutkiem wyszyty był cały twój czas...
Życie zbyt krótko trwa ...

tym, którzy zapomnieli

autor

zoe

Napisany: 2004-10-12 Dodano: 2004-12-26 11:18:35

Ten wiersz przeczytano 431 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie