księżyc nam swiatłem...

w pięknym ogrodzie zródlanych wód
księżyc obmywa swą twarz
omdlałe dźwięki kołysze wiatr
ruchliwe cienie przyszły bezgłośnie

przestrzenie zarysowanych ciał ,
wciąż tajemnicze pełne czarów i zaklęć
to jak zasieki pod płynącym księżycem
konając do ujścia rzeki płyną

uchyl bramy - twych kształtów pokusy
niech żródło nie tryska chłodne ,
a gejzer światła najgorętszej miłości
niech wybuchnie rozkosznie!
niech rozkwitnie jak róże

nie skrywaj spojrzeń iskrzących oczu ,
gdy wnikam plącząc języki ogni
ramiona me niczym eskorta ,
a blask księżyca światłem
by do siebie dotrzeć

modeluję cię opuszkami palców spłoszoną jak łanie
nasłuchuję muzyki twych ust...
patrząc na ramiona twe rozścielone
jak kielichy kwiatu

widzę nieśmiałość tak słodką

i oto pieśń miłości- szum soków ,
drapieżne krzyki dzikich kotów
zadrzało niebo ust dosłyszalnych!
most pełen łuków szalonych zacienionych kształtów
pod księżyca okiem rozłożył cienie

wszystko milknie...
ogołocona z szat niczym drzewo na wzgórzu jesienią
ledwo co słońce się promienisz
jak Anioł w mym oddechu zasypiasz.

autor

Synezjusz

Napisany: 2008-10-24 Dodano: 2008-10-24 16:27:31

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie