Księżycowi rodzice ...

Tak kochani, czas płynie...i tym sposobem dzisiaj o godz.5.00 skończyłam 48 wiosnę życia!!!

Już od progu kuchennego woła mała Ola, że przyniosła wiadomości nowiutkie z przedszkola:
- Tato, Wojtek, ten smyk rudy, mówił dziś do dzieci, że do niego już niedługo bocian w pokój wleci. I, że teraz zamieszkają w nim on i braciszek, no a tata jego przez to dostał skrętu kiszek. Więc ja pytam się tatusiu, czy jak bocian wleci, to w pokoju moim będzie cała masa dzieci? Ja nie wierzę mu zupełnie, on tak często kłamie i do tego jeszcze wszystkim kredki ciągle łamie.

Tata szczery uśmiech Oli jak zwykle darował i po chwili całą głowę w dokumenty schował. Ola tylko z swoim tatą w domu przebywała, więc do późnych godzin nocnych z pytaniem czekała. Wie, że mama jej na pewno tak nie potraktuje i ewentualne kłamstwa zaraz wyprostuje.
Mama do domu wróciła, kiedy noc już była, ale naszą mała Olcię przed spaniem tuliła. Olcia była troszkę senna, więc tylko spytała:

- Czemu mamuś noc od Boga gwiazdeczki dostała? – zapomniało małe dziewczę o Wojtka bocianie, pewnie za te swoje kłamstwa dostał dobre lanie.
Mama Olcię przytuliła, uśmiech jej posłała i jak zwykle na dobranoc bajkę powiedziała:
- Widzisz skarbie, kiedyś Nocka była całkiem czarna, smutne miała bardzo oczy, była smętna, marna. Przychodziła po Wieczorze, na tronie siadała i przez kilka dobrych godzin nieba pilnowała. Wszyscy spali, ona jedna biedna się nudziła, a do tego jak wspomniałam całkiem czarna była. Więc jej Pan Bóg ofiarował męża cudownego, co miał twarz srebrzystoszarą łuną pokrytego. Noc z Księżycem odtąd razem nieba pilnowała, a ich miłość jego łuna pięknie rozświetlała. Ale gdy maleńka chmurka przez nieboskłon gnała, to przez czasem dłuższy moment Księżyc zasłaniała. Nocka wtedy smutna była, znowu czernią stała i cichutko w ciemne szaty łezki wylewała.

Księżyc wtedy naszej Nocy pył swój podarował i ją w swoje srebrne dłonie na sekundkę schował, ona zaś nagle milionem gwiazd się rozświetliła i w ułamku kilku sekund wszystkie je powiła. Odtąd byli już rodziną pełną i w komplecie, gdzie jest mama, tata oraz cała masa dzieci. Tak jak ona i ja kiedyś od taty dostałam troszkę pyłku i tym samym ciebie jemu dałam.
- To rodzice są potrzebni, aby dzieci były, a bociany to po prostu dzieci wymyśliły.

- Tak kochanie, tak się dzieje, w pyłku są ziarenka, z których po pęknięciu łupki jest chłopczyk, panienka. Potem rosną w brzuszku mamy i na świat przychodzą
i jak gwiazdki księżycowe po nocy dowodzą. Ty też jesteś mą gwiazdeczką, mą migotką małą; tak kochanie od zarania życie powstawało. Teraz zamknij już oczęta, bo sen ci się kłania i zaprasza do rydwanu na gwiezdne spotkania.

Tak dziewczątko na pytanie odpowiedź dostało, choć w senności o Wojtusia kłamstwie zapomniało.

autor

niezgodna

Napisany: 2018-03-25 Dodano: 2018-03-25 14:24:59

Ten wiersz przeczytano 1288 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Bajka Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie