Kto
Jakub, Romek, Zbyś, Stanisław,
Dłuższa może być ta lista.
Zalotników, admirarzy,
którym ręka jej się marzy.
Lecz jest ona nieugięta.
Tamten zawód wciąż pamięta.
I uwierzyć wciąż nie umie.
Swą samotność znosi dumnie.
Kto odnajdzie wreszcie drogę.
Do jej serca znajdzie kluczyk.
By uczynić ją szczęśliwą
znów pokochać ją nauczy.
autor
elka 123
Dodano: 2009-11-08 12:07:53
Ten wiersz przeczytano 1526 razy
Oddanych głosów: 24
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (21)
Wytrychem też można, ale zamek się uszkodzi.Czyli
trzeba szukać metody.Ważny optymizm.
Rozczarowania kto ich nie zna,ale czy warto w
samotności myśle ze to sie nie opłaca ,życie jest
piękne korzystaj z niego .Gdy jesteśmy kochani,
łatwiej nam przetrwać trudne chwile, czujemy się
szczęśliwi i ważni. Jeżeli my kochamy, umiemy
przezwyciężyć własny egoizm. pragniemy dawać a nie
jedynie brać.
Zawod milosny zostawia slady i nie kazda kobieta
potrafi zapomniec i znowu pokochac...milego dnia
Lekki wierszyk, ale treść przyciąga zawartą w sobie
lekką goryczką.
złe wspomnienia zostają w nas na długo, ciężko jest
ponownie zaufać, potrzeba czasu...kiedyś przyjdzie
dzień, że miłość otworzy jej serce...fajny
wiersz...pozdrawiam
takie rany goją się długo ale wierzę że w końcu
znajdzie się taki któremu zaufa i drzwi do serca
otworzy-tego życzę i pozdrawiam