Ku przestworzom XII

XII

Ulecieć duchem - lekko tak jak we śnie
Frunąłem często niziutko nad ziemią
Nie czekać końca w cierpieniu, boleśnie
Niech te marzenia w jawę się przemienią.

Przytomnie wchodzić na ostatnią drogę
Spojrzenie, uścisk z bliskimi wymienić
Pozostać w domu, Śmierci dać przestrogę
Niech się nie waży powinności czynić

Tam, gdzie nadzieja - za szpitalnym progiem!
Umysł spokojny, ukojona dusza
Sumienie czyste – w pojednaniu z Bogiem

Dotrzeć na koniec tam gdzie wszyscy muszą.
Czy to tak wiele?... W świadomości błogiej
Zasnąć w spokoju ... Nic go nie narusza ...

30.11.2009

autor

Luna Gaj

Napisany: 2009-11-30 Dodano: 2009-12-13 10:52:08

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie