Ku wspomnieniu

Wspomnieniu, dlaczego głowę swą odwracasz,
Nie chcesz pamiętać tych obłoków słodkich?
Nie chcesz oglądać już postaci wiotkich?
Odchodząc niebieskim suknem ziemię zamiatasz.
Zostawić nie obaczysz choćby kiełka małego,
Co kwiatem by zakwitł niedługo,
Okna zrywasz razem z framugą,
Koniec patrzenia na świat błogiego,
Kres kładziesz wszelkim ułudom,
Trzaskasz nadzieją też i wiarą,
Od dzisiaj życie mierzy miarą
Człowiek, co przetrwanie okupia posługą...
O Wspomnieniu, wyjaśnij mi proszę,
Czy nie tęskno Ci będzie do gospody,
Gdzie każdy z szacunku puszczał Cię w przody?
Ach, ja, niegodzien głowę swą wznoszę
I padam do stóp Mości,
Niech nie opuszcza nas w złości,
Życie bez Ciebie sensu pozbawione,
W ciemności i mroku zatopione...

autor

bombka

Dodano: 2008-08-13 19:27:59

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie