W labiryncie istnienia

Człowiek ślepcem jest w labiryncie istnienia
Więźniem ciemnych zaułków i wąskich korytarzy
Mury wciąż nowe buduje bez wytchnienia
O świetle zapomniał, o prawdzie nie marzy
Niewolnik ciemności oślepiony posiadaniem
Skuty kajdanami użycia i chciwości
Przesiąknięty potem strachu, pożądaniem
Głuchy na krzyk duszy zamurowanej w ciemności
Brnie stadem w tej krainie Minotaurów
Potykając się na każdym kroku
Zbyt zajęty budowaniem murów
By wyczuć przyczynę upadku w mroku
Czasem podmuch jak pył delikatny
Namiastkę zapachu wolności z otchłani przynosi
Na twarzy budzi rumieniec szkarłatny
Abderytę labiryntu o powierzenie serca prosi
Zaniesie je do światła, do prawdy i wolności
Nić Ariadny, ta, która ślepemu przyczyną upadku była
Drogę wskaże przez egipskie ciemności -
Przez mroczne zaułki bytu będzie prowadziła.
Wolności bowiem nie znamy
W labiryncie istnienia
Czemuż jej nie szukamy
Błądząc w grobie zatracenia ?

autor

Piotr_Wójcik

Dodano: 2007-01-19 17:34:05

Ten wiersz przeczytano 426 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie