Łąki

Drzewa stopami tkwią w wodzie
Ramiona ich nagie są jeszcze
Mgły ścielą się nisko o wschodzie
I spokój wypełnia powietrze

Ptak niebo przecina, jak strzała
Już przestwór się przed nim rozstąpił
Do lotu bym z nim się zerwała
Lecz Stwórca mi skrzydeł poskąpił

Nachalnie wiatr wciska się w płuca
Oddechy chce skraść, tak jak złodziej
Z policzków muśnięciem łzy zrzuca
I topi żal w błotnistej wodzie

Już budzi się życie na łące
Choć śmierć wciąż we władzy ma ziemię
Na niebie i księżyc, i słońce
A w sercu i ból, i wytchnienie

25 marzec 2007 r.

autor

Sashia

Dodano: 2007-03-25 22:33:52

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie