Lament nad grobem

Dla mojego mistrza...

Stanąłeś Mój mistrzu nad moim grobem,
obserwuję Cię z góry.
Wierzby już chylą się w pas ku Tobie,
psy skomlą i płaczą, wiatr śwista na polu.
Klęczysz i płaczesz, żeśmy nie dokończyli dzieła naszego.
Nieopodal leżą łzy Twych trosk,
zasychają jak krew na lodzie.
Mój mistrzu, tyle wyrządziłem Ci złego,
odpokutuję...
Łapiesz się za głowe,
dlaczego ów sen powlókł mą duszę tak szybko.
Gryzie sumienie mego stwórcy,
woźnica daje znak do odjazdu.
Skinieniem ręki zawładnął mym sercem.
Krótkie spojrzenie na tajemniczy pochód,
krótka modlitwa jakby z lotu ptaka.
Niekończąca się opowieść jednorożca z lasu,
który otaczą i zaciska się wokół mej radości.
Mój mistrzu, Ty już nie spoczniesz tak jak było Ci dane,
jak było pisane w kalendarzach druidów.
Heroicznie się broniłem,
na co mi to wszystko...
Nie posiadam już zalet, ani wad.
Na wszystkim spoczywa pieczęć mych bliskich dusz.
Oddaj mi siebie i pamiętaj o mnie jak za żywota,
albowiem ja mieszkam w Twym sercu...

... on jest zawsze przy mnie.

autor

Beloghtar

Dodano: 2007-03-12 13:27:19

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie