LAMPA ALLADYNA

Napisałam ten wiersz zainspirowana pewnym obrazem,który zrobił na mnie duże wrażenie.

Przedstawia on nagą,smutną dziewczynę zwiniętą w kłębek w kloszu starej lampy naftowej,Obok widać ręce grające na skrzypcach.


Półmrok cicho spłynął na skrzydłach wieczoru.
Zza firanek księżyc uśmiecha się z dala.
Pod dotykiem smyczka płaczą struny skrzypiec
A ich gra serdeczną tęsknotę wyzwala.

Zadrżał blady płomień w szkle naftowej lampy
Zadziwiony pięknem roztańczonych nutek
I jak za dotykiem czarodziejskiej różdżki
Przybrał postać nimfy otulonej w smutek.

Co to za dziewczyna zaklęta w samotność
Niczym dżin więziona w lampie Alladyna?
Kto jej serce zranił? Kto odebrał radość?
Kogo z łezką w oku tak tęsknie wspomina?

Kiedyś była blaskiem hebanowych oczu
Pewnego młodzieńca, którego kochała
A gdy los złośliwy nagle ich rozłączył
Duchem starej lampy z rozpaczy się stała.

Mieszka w niej samotnie zatopiona w ciszę.
Czasem smętnie tańczy na szczycie płomienia
Lub leciutko z dymem wiruje nad kloszem,
Po czym znów się wtapia w odległe wspomnienia.

Jej czas się zatrzymał w momencie rozstania.
Zegar przestał szemrać powolnym tykaniem,
Gdyż zbolałe ciało zwinięte w kłębuszek,
Pogrążone w smutku stało się czekaniem.

I będzie tu tkwiła jak latarnia morska
Pokazując drogę wśród bezgwiezdnej nocy,
Aż wybranek serca, w końcu ją odnajdzie
I uwolni duszę z melancholii mocy.

autor

Barbara Ponikarczyk

Dodano: 2009-02-13 01:29:19

Ten wiersz przeczytano 3723 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie