LĘK

Trzask – Natręctwo wyobraźni
Zamknięte w szarej podświadomości mego mózgu
A tyle już lat minęło
Słońce na niebie świeciło
Młodzieńcza miłość w sercach innych zalęgła
Kwiaty kwitły na urodzajnym polu nadziei
Lecz ja to wszystko ominąłem
Straciłem najcudniejsze lata w życiu istoty ludzkiej
Bo gdy inni się śmiali , ja płakałem
Bo gdy inni kochali , ja cierpiałem
Bo gdy inni żyli , ja umierałem
Wszystko straciłem, całą wyobraźnie na życie
Jak kobieta nadzieje
Gdy lekarz wzdycha – „ Bezpłodna „
Ktoś się zapyta dlaczego ?
Kiedyś mnie wspomną – „ Był wesół „
Jednak ile przeżyli z tego co ja ?
Ile razy, dusza nie pozwalała im się śmiać ?
Wiem ........., że oni też cierpią
Wiem , że cierpi każdy
Lecz w różnym stopniu nasilenia
Chociaż wszyscy jesteśmy podobni
Coś bardzo nas różni
Co ? – Tylu wykrzyczy
Odpowiem
Wy żyjecie
Ja umarłem za życia

autor

Melancholik

Dodano: 2004-11-20 18:19:39

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie