Lęk w szklanym pudełku

259... 259... Tak dużo Tak wiele I nie ma Już nie ma

Nie wierzyłam w słowa
Zamykałam się każdego dnia
W szklanym pudełku
Sam na sam z ciszą
A dziś rano, bezgłośnie
Wpadł tu lęk niewyjaśniony
A jak? Dlaczego?
I nikt mnie nie obronił
Ze strachu to wszystko zburzyłam
Ten spokój
Tą ciszę
Szklane ściany
Mój świat
A krzyk dusił mnie gwałtownie
Nie pozwalał odejść
Strach na przeciw mnie zatrzymał bieg
I wtopił się z obrazem rzeczywistości w moje oczy
W serce
Tam zamieszkał
Zniszczył
I został

autor

Pusty Krzyk

Napisany: 2006-12-31 Dodano: 2007-01-03 23:00:01

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie