Lipowa nadzieja s

Dedykuję ten wiersz Arkowi.Jego utwór o bezdomnych wywarł na mnie duże wrażenie.

Zapuszczony włóczęga wziął dłuto do ręki,
rzeźbiąc w klocu lipowym duszy w drewnie szuka.
Chociaż głowa mu pęka, kac pogłębia męki,
twarz Jezusa jak żywą z pnia lipy wystrugał.

Ich Chrystus Frasobliwy aurą Świat otacza,
i życia żebraczego cienkie nici przędzie.
Siadł w koronie cierniowej,grzechy im wybacza -
choć skronie poranione broczą krwawo wszędzie.

Z lipową krwią spływają łzy z lipowej twarzy,
i bije Jezusowi już serce lipowe.
Duszę im podarował, łaską swą obdarzył -

za co Mu dziś składają swoje życie nowe.
Twarz lipowej nadziei sumienia porusza,
pokochali włóczędzy swojego Chrystusa.

A rzeźbiarz? Jezus go z rynsztoka zabrał już do siebie.

autor

Stumpy

Napisany: 2018-03-31 Dodano: 2018-03-31 09:36:25

Ten wiersz przeczytano 1122 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Sonet Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie