List III : co z gniazda wypadło...

Piszę do Ciebie list krótki,
nie chcę zabierać czasu innym
co rzek rwących ducha modły wznoszą.
Nie nazwę się prostym stworzeniem, ani
wyjątkowym człowiekiem, a chciałbym
tylko ukorzony, zadać pytania.


Jak upadałem gdzie byłeś?
którą stroną uciekałeś?


Stronę jaką odwrócona twarz obrała
gdym jak gorącą kąpiel, z grzechu
przyjmowałem ze znikomą świadomością,
lśnieniem rozkładu duszy, korowodem
otoczyłem zasłuchany w tylko swojego
serca biciem.

Dlaczego Cię nie było?
co się z nami stało?

Niegdyś wśród prawdziwych przyjemności
tych na pierwszym ogniu spopielonych
zastępstwem iluzji miłość,
wykreowałem gdzieś na dnie.
nie chcę zabranych mi, chwil ani
wypalonych iskier szans.

Nadźwigałem się drzewa, ah żal
połykam z powietrzem, kamienie
na podłożu nie raz skropiłem krwią.
Bezpowrotnie porzucone kwiaty,
zerwane dojrzałą wiosną i cudownym latem
tylko drażniącą blizną w boku.

Kończę słowami by przetrwały,
choć chwilę na oczach: ?co z gniazda wypadło
nie wykształci skrzydeł, wznieść ponad
zgniliznę duszy, siły nie otrzyma?.
Już wypadły wszystkie pióra; zostało tylko jedno,
z tym jednym, zwracam ku niebu.

autor

PanZatracony

Napisany: 2011-07-01 Dodano: 2011-12-31 10:49:45

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie