Listopad

Tym którzy w życiu są jak na morzu. Wychodzi na to że dla każdego :)

Czasem po prostu są takie dni, których wstyd.
Mimo że jestem człowiekiem, to czuję się nieludzko.
Apetytu brak na cokolwiek, smakować mogę tak naprawdę nic.
Oddycha się z toną na klatce piersiowej.
Ogląda się świat jak brudną podłogę.
Ludzi traktujemy jak wrogów,
bo zapominamy o wszystkim
tylko nie o sobie.

I to ja w te dni jestem najważniejszy.
Wszystko wokół mnie się kręci,
tak że mnie aż mdli.
Karuzela rozpędzona ze wszystkimi kolorowymi światłami
których nie mam ochoty dotknąć,
popatrzeć na nie...
Dlaczego?

Niedobrze robi się na myśl o czymś przyjemnym.
Jakby ktoś podmienił, lub umyślnie zepsuł filtry
na ten świat.

Gdy się bardzo wydaje,
wie się wszystko.
Czyli nic.
Ale kto mi powie Prawdę.
Wróg?

Znowu wszystko trzeba naprawić...
Samemu.
Samemu najlepiej.
I to zanim przyjdzie wstyd, za te dni
i nieprawdziwych nieprzyjaciół.

Udało się raz, uda się ponownie.
Samemu...to chyba taka pozostałość po tych dniach.
Głupio się przyznać że potrzebna jest pomoc.
Przynajmniej w formie lekarstwa, cierpliwości i zrozumienia.
Wtedy wyzdrowieć można samemu.
Prawie.
A wstyd jest rzeczą ludzką.

Wiem że niedługo wydobrzeję,
ale nawyk z tej choroby mówi by czekać.
Po co, po co?

Powoli spływa gorzki lek,
wypędzając listopad.

autor

ochmistrz

Napisany: 2006-11-27 Dodano: 2006-11-27 20:09:43

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie