1 listopada... wieczorem...

Memento mori

Dookoła melancholia blaskiem zniczy ożywiona,
aksamitny płaszcz zadumy zarzuciła na
ramiona i przechadza się wśród grobów, bezszelestnie, cicho kroczy i przenika ludzkie dusze, napełniając łzami oczy.

Przywołuje we wspomnieniach bliskie twarze
i obrazy, te najlepsze, najcieplejsze,
te bez ani jednej skazy.
Cichy wieczór nad cmentarzem łuną świateł dzisiaj płonie, niosą złote chryzantemy czułe, drżące czyjeś dłonie.

Moc pamięci zgromadziła rozmodlone ludzi tłumy, na spotkanie wszystkich świętych
w ten jesienny dzień zadumy.
Na granicy kontemplacji, między dniem a czarną nocą, słychać słowa co jak mantra wprost do nieba się unoszą:

„Wieczne odpoczywanie racz im dać Panie
a Światłość Wiekuista niechaj im świeci. Amen …”

listopad 2016

autor

Renata Sz-Z

Napisany: 2016-11-03 Dodano: 2019-11-01 19:06:42

Ten wiersz przeczytano 1809 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie