Los

Codziennie spoglądam na rękę,
na białe kreski...
blizny pamiętne...
Czy taki jest sens moich chwil?
Czy tak właśnie miało być?
Mogłam już wtedy zapaść
w sen niepowrotny...ale nie...
nie mogłam.
Może jestem tchórzem,
a może właśnie stawiłam czoło światu.
Wystarczyłaby sekunda, dwie,
a już los zmieniłby swój tor.
Teraz cieszę się, że jestem tu,
z Tobą, moim Przyjacielem.

Dziękuję Ci Przyjaciółko!

autor

...pustka...

Dodano: 2005-02-09 14:44:19

Ten wiersz przeczytano 639 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie