Ludzie wsi

Z wielkim szacunkiem należy im sie część ,pozdrawiam

faktycznie, ludzi wsi są ewidentnie bliżej natury i
już samo to jest piękne :-)

tak to prawda ludzie wsi nie są doceniani za swoją
bardzo ciężką pracę.

ludzie wsi, tak naprawdę nigdy niedocenieni:)

Witam...dziękuje wam serdecznie za komentarze
urodziłam się w mieście kocham wieś przyrodę i szanuje
ludzi ich prace jesteśmy tylko pyłkiem we
wszechświecie a jednak tak jest że niepotrzebnie
traktujemy innych gorzej niż sami jesteśmy..pozdrawiam
serdecznie

Masz racje,ale ludzie sa okrutni i czesto jak slysza
ze mimo swojego wyksztalcenia jestes ze wsi to
traktuja Cie jak podludzi,masz zawsze pod gorke.

Wspominasz Basiu o klimacie wsi. Mam kuzyna w mieście,
który ,,wpadnie,, na godzinkę i zachwyca się
m.in. zapachem obornika. Tylko o pomocy nie ma mowy!
Każdemu podoba się wieś na obrazku, lub ,,wałówka,, od
styranych rodziców.
Jeszcze raz pozdrawiam wszystkich.

Pomimo tych rąk spracowanych, marzeń nie spełnionych,,
to jednak klimat wsi jest przepiękny!!

PozdrawiamDamo serdecznie :))

Witam autorko. Dajesz bardzo sielski obrazek wsi.
Szkoda,że można już o tym czytać w Twoim
wierszu...Wsie są z reguły puste. Młodzi w mieście, bo
nie mają ochoty pilnować gospodarki. Łany pól (raczej
skrawki pól, bo gospodarzy nie stać na więcej -
większe pola sa dzierżawione). Przy tym upale długo
jeszcze czekać będzie na wysyp grzybów. Poziomki tez
padły w tym upale. Nikt dziś nie siedzi na przyzbie i
odpoczywa. Domy na głucho zamknięte. Unijna prywatność
mhm i tak dalej...Jedynie korzenie o których piszesz,
nie powinny ulegać zapomnieniu.
Pozdrawiam serdecznie.

wychowałam się na wsi to nie tylko piękne sady pola
łak
lecz zmudna codzienna praca
pozdrawiam serdecznie:)
i co raz mnie osób chce zostać na wsi szukają chleba
gdzie indziej zostają tylko starzy gospodarze...
smutna rzeczywistość....+++

Śliczny i mądry wiersz, NiebieskaDamo :)

Fajnie, choć to już raczej nie tak życie na wsi dziś
wygląda! Pozdrawiam!

Gdy sięgam do mojego drzewa genealogicznego poprzez
pokolenia widzę swoich antenatów, przy siewie i
zbiórce siemienia.
Widzę chatki i izby bielone wapnem, na każdym z nich
moje nazwisko, godne szacunku, to lata ich trudu.
Dziś moja wioska, moje sioło na trzecim piętrze się
mieści, plony zbieram z loży balkonu- w dłoni się
mieści.
Wspominali moi dziadowie, że nie pamiętają, roboty w
polu, ciągle tyrali po Śląsku, pod ziemią lub wytopie
stali ze złomu.
Przyjaźnie się z rodziną, co to w polu zdrowie
tracili, są zmęczeni życiem ale zawsze życiu życzliwi.

Są blisko boga, niebo nie szczędzi im słoty i upałów,
zgięte ich plecy, chleb tworzą , by miastowym się
dostało.
Biegną rody w sztafecie przekazywali sobie snopki
żyta, dziś w schedzie bierze się stanowiska dostatku
do syta.
Szanować i szanuje trud tych co z uczciwej żyją pracy,
pochylam się przed nimi, bez nich nie ma kołaczy.
Wybiegam na nagrzaną ulice, dom przy domu jak żyta
kłosy, w butach biegnę, na wsi biegałbym najchętniej
bosy.
Dobiegam do miejsca gdzie uśmiechnięta dziewczyna,
pyta, czy dziś znowu dla poetki, ten sam piękny
bukiecik frezji, w celofan zamykać.
Tak proszę go przesilać do damy w niebieskości, ona
docenia ich piękno i zapach, lubi frezji wyniosłości.
Każdego dnia, dziś również, wnosisz do mego domu same
wspaniałości, bo wiersz jest wspaniały, potwierdza to
moje serce i oczy które to widziały.
Za chwilek wyjeżdżam do mojego domku w Międzybrodziu
Bialskim -ustawiam nowy parkan-w metalu kuty, ozdobny
w srebrnym kolorze, niech strzeże mego dobytku, mój
Boże

Na wsi zostali tylko spracowani, starsi ludzie.
Dzieci w mieście, lub ,, na urzędach ,,.
Smutna polska rzeczywistość.
Miłego dnia+++