Lunatykuję w miłości

Dzień abdykował, zgasiłem światło
zaprosiłem tu uprzejmie ciemność
w tle zapętlam ciszę i chowam zwierciadło
teraz już tworzymy nierozłączną jedność

Widzę tylko ją niczym horyzont
nie wiem czy mam otwarte powieki
chwila niepewności i dotknęła mnie jak prąd
kroplę tęsknoty w akwenie wyczuł rekin

Nie widzę siebie, nie widzę świata
choć wiem, że jest wszędzie i mnie otacza
szczęki w falandze ostrzy podjęły atak
silnie znieczulony miłością, wybaczam

Ona ma teraz monopol na mój wzrok
tą ciemność czule pieszczę jak brajlem
chce bym ją odkrywał, wtedy da mi swą moc
powiew świeżości otulił zmysły skrajnie

Ja mam czas by zobaczyć zaćmienie
budzę się bosy na parapecie
chłód razi stopy jak światła promienie
gorąca głowa, sen wyparował wreszcie

autor

Nieodkryty

Dodano: 2009-02-06 20:22:06

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie