Lustro mnie...

...z małej myśli

Stoi przed lustrem ta sama dziewczyna.
Patrzy na odbicie swymi oczyma.

Stara się dobro przypomnieć
i zło zapomnieć!

Lecz łzy zamazują to pierwsze.
Myśli o tym, że ciągle pisze wiersze.

Wie, że to coś nie tak jest w niej.
Nie dasz rady pomóc jej.

Boisz się jej myśli i snów.
Teraz płacze znów.

Straciła swoje najlepsze "Ja".
Już w marzeniach nie buja.

Inni patrzą na nią z góry.
A ona widzi tylko czarne chmury.

Zawsze chciała być widziana.
Lecz nie była dostrzegana.

Przeszłość ją boli.
Umiera powoli.

Dla tych, którzy umierają od wewnątrz!

autor

Mancia

Napisany: 2007-04-02 Dodano: 2007-04-02 14:49:25

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie