Lustrzana miłość

Tak naprawdę to radość Umarła już dawno temu
Żyje ciągle w naszych sercach Jako wypalony, mały promyk
A stary, drażniący gniew Tli się jeszcze dogasając.
Upadł tak nagle. Dogasa Ta nasza piękna, biała miłość.
Żar słońca palący ciepłem Nasze rozłączone dłonie
Usta zamoczone w rozkoszy Pogubiły się we mgle
Przerósł nas ogrom szczęścia Dlatego poddaliśmy się losowi
Wybraliśmy znak roztańczonej miłości Który zmienił nas w parę samotności.

autor

Cristof7

Dodano: 2006-11-19 18:13:13

Ten wiersz przeczytano 436 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie