Lustrzany obraz duszy

A któż to je widział, jakże więc rozpoznać,
kiedy niewidoczne w głębi duszy drzemie? -
ten nienamacalny i bezbarwny obraz
jak w słońcu wędrowiec, który zwie się cieniem.

Przez całą pielgrzymkę już od zaistnienia,
towarzyszy razem do samego kresu;
obraz duszy w lustrze, odbity w sumieniu
wlecze się za panem wciąż bez interesu.

Obleje się wstydem, łzą najczystszą spłynie,
bądź właścicielowi odpowie niegrzecznie.
Zawsze chce być ciche, do końca niewinne,
zaplamione krzyknie w obronie koniecznej.

Często przytłumione, ściśnięte brutalnie,
bliskie utonięcia w złych uczynków brudzie.
Odezwie się głośno krzykiem swym ofiarnym,
do prawdziwej skruchy ludzką duszę zbudzi.

Ono jest wspaniałym Stwórcy wynalazkiem.
Człowiek nie jest w stanie sumienia uciszyć.
Im czyn haniebniejszy, tym z głośniejszym wrzaskiem,
z mocniejszym wyrzutem sumienie zakrzyczy.

autor

budleja

Napisany: 2020-02-02 Dodano: 2020-02-02 09:09:12

Ten wiersz przeczytano 1374 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie