Łza na gitarowej strunie...

Miłość, gitara, chleb...

Siedzieliśmy w ciepłym pokoju, otoczeni chmurami, różanymi kotami,
o piskliwych oczach,
siedziała z tyłu, tuliła mnie opląsając dłońmi moje ręce,
na znak, że miłość trwa wiecznie,
jak narkotykowe uzależnienie,
długowłosy chleb, wielobarwny tlen,
niczym wodna księżycowa dziura,
szeptając do ucha, że pozostanie na zawsze i jeszcze dłużej,
że nie obchodzi ją śmierć,
że niemożliwe jest błaznem,
śmiesznym skrawkiem dnia,
że niewykonalne nie interesuje jej,
że czas i miejsce nie ma znaczenia,
żadnego, kompletnie żadnego,
że coś każe jej trwać razem,
że musimy,
że jesteśmy,
a ocknąwszy się z diamentowego szlochu,
zobaczyłem gryf gitary, moje dłonie krzyczące rozmaite formacje w pionie i poziomie,
zobaczyłem jej łzę tnącą się na pół na jednej ze strun.

autor

Widzialny tylko słowami

Napisany: 2007-01-19 Dodano: 2007-01-19 23:28:42

Ten wiersz przeczytano 414 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie