Outsider

To... właściwie wiersz o mnie...

W jesienny wiotki śmieszny dzień,
po swym pokoju snuł się niczym cień,
po prostu nie chciał jeszcze zwariować,

Przyparty do rozważań po ceglany mur,
owiany ciepłym wiatrem dusznych bzdur,
pragnął się przed całym światem cicho schować,


Za słowami zwykłych swych ust,
ukrył się człowiek przyparty pod mur,
broniąc swojego zdania niczym rebelii,
urodzony w szerzeniu dobra, w muzycznej czerni,




Nie obchodził go cały świat,
bezsensowne życie nic nie wart,
miał w dupie, że nikt go nie rozumie,

Obmyślony pacyfistyczny plan,
chciał uniknąć ludzi wszystkich ran,
zawsze wierzył w to, że jego świat nigdy nie runie,


Wszyscy mówili „kim on to jest”,
a on liczył na skromny gest,
nigdy nie przekroczył granicy własnej zdrady,
szczęśliwie okaleczony płynnym lasem wielkiej wiary,




Widzieli w nim tylko wariata,
myśleli, że to jakiś szatan,
z kolczykiem w twarzy, w podartych jeansach,

Zakochany w muzyce bez pamięci,
pociąg dobroci chciał we wszystkich sercach rozpędzić,
z gitarą w dłoniach, nocą często rozmyślał,


Że życie jest tylko jedno,
i powinniśmy odnaleźć w nim sedno,
zakochać się we wszystkich i szerzyć dobry gest,
odnaleźć siebie w lustrach, kochając, bijąc się w pierś,




Na ulicy uśmiechał się do wszystkich ludzi,
nieznajomym bez powodu chciał dać braterskie buzi,
nie chciał pieniędzy, władzy, chciał naprawić świat,

Zawsze z nadzieją ocierał czyjeś łzy,
pomagał marzyć, spełniać cudze sny,
w grawitacji miłości, tunelu ciepłych szans,


Przedstawiał się jako duch,
pomocne ramię wśród ciemnych chmur,
w swych dłoniach chciał szczęście zagościć,
nie pragnąc nic oprócz wiatru miłości.

autor

Widzialny tylko słowami

Napisany: 2007-01-21 Dodano: 2007-01-21 19:34:42

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie