Ma łódka

Moja łódka na falach się kołysze
Całymi dniami i nocami ku nieznanemu płynę
I choć ster posiadam, to nie ja nad nią władam
Mogę omijać tylko fale chcące mnie pogrążyć zuchwale
Mój żagiel, ogromny i taki mały, pomaga w wędrówce przez morze tajemnicze,
Lecz także wywrócić mnie może!

Dookoła woda, w oczach promienie, a włosy z wiatrem tańczą
Są dni, kiedy powiew ginie i dryfowanie mi zostaje
Woda wszystko koi, dusza się raduję, kiedy z nikąd inna łódź się pojawia
Niestety i ona koło nas przepłynie

Nikt z nas nie zatrzyma łodzi, pozostaje nam tylko podziwiać widoki, te przed i te za nami
Sama woda dookoła, jednak tak tęsknimy, kiedy się odwrócimy!

Płyniemy w cieple i gdy chłód nas dotyka z żaglem opuszczonym , gdy się łódź z falami boryka
A kiedy błękitu nabierzemy i łajba pójdzie w dno
Wtedy dostanę nowy okręt i pływać po wieki będę.
A on będzie mi wierny i mym rządom poddany
Wszystkie wody należeć będą do mnie!
Ale gdzie popłynę?

Najpierw tam, gdzie inne łodzie są – do portu!

autor

Froniu

Napisany: 2003-02-01 Dodano: 2005-12-14 00:05:35

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie