madonna niekarmiąca
już mi nie miniesz
czekałam długo
i ani się tobą pochwalić
ani zaprzeczyć istnieniu
większych od ciebie widziałam
więc nie do końca oślepłam
moja matka
która od piersi nie odstawi nawet głupca
przy życiu jak za rękę przytrzyma
a uścisk ma pewny
moja matka
ze sutkami wyciągniętymi
przez głodnych hołubiona
powtarza za mną przykazanie miłości
i drogi dokłada bym mogła iść
podstawia wyschniętą pierś
i ssij ssij jak mantrę powtarza
z taką pewnością
że nawet jeśli usta mam puste
to nogi gotowe do marszu
Komentarze (6)
Porażająca Poezja, szarpie emocjami jak ostry
wicher...
Serdecznie pozdrawiam Poetkę, Ewę:)
Jest coś tragicznego w tytule i w treściMadonna zwykle
przedstawiana jest z dzieckiem na ręku .Karmiaca swoje
dziecko.Odnosze wrażenie,ze można się kimś opiekować
jak dzieckiem, tym kimś nie można się pochwalić jak
dzieckiem,ale trzeba ta wyznaczona droga iść w imię
miłości.Bo tego od nas się oczekujeBardzo ,smutny
,złożony wiersz ,fascynujący w swojej wymowie
Wiersz.
Ech, nie ma to jak matka.
Piękny wiersz i bardzo na TAK w swoim przekazie.
Pozdrawiam.:)
Niesamowity wiersz skłaniający do głębokiej
refleksji...zawiesiłam się i czytam go już kolejny
raz...pozdrawiam :)
Świetna poezja.
Pozdrawiam serdecznie :)