Magnetyzm-poema

fragment poematu

Gdzieś w mroku o ziemię biją kopyta.
Cóż to za zjawa przez noc się przemyka?
Wciąż słychać jak w pędzie ktoś się przybliża,
Zaraz tu będzie przez mgłę już go widać.
Rozcina granicę wody i nieba,
Widać, że płacze, czegoś mu trzeba.
Za okrzyk rozpaczy szmer morza mu służy,
Od pędu szaleństwa harmonie burzy
I sypie tysiące kropel ku twarzy
Smutnej, co łzawym spojrzeniem świat darzy.
Już lejce zaciąga i koń jego staje,
Tak spokój wzburzonej toni oddaje.
I znów martwa cisza i morze zamiera,
On w pusty horyzont wzrok swój zadziera.
Stoi przez chwilę w milczenia wymowie,
Woda strumieniem mu spływa po głowie.
Chyba coś mówi – zamilknę na chwilę,
Zmienia swe myśli w lecące motyle.
Nie obdarzaj mnie miłością Platona
Strzałą fałszywej wiary mój Aniele,
Nie chce już cierpieć, wciąż po nocach płakać
Nad samotnością serca wajdeloty.
Miłość? Iskierką jest drobną w tym świecie,
Czyni z niej żar młodzieńcza głupota.
Wierzy się przez nią, że jawą się stanie
Sen, że nastąpi z kochanką spotkanie,
Lecz ona nie przyjdzie – koniec – skamlanie,
Tyle po wielkiej miłości zostanie.
Znał to Mickiewicz, pamiętał i Goethe,
Jak bardzo tragicznie kochać kobietę
Bez opamiętania. Lecz mimo tego
Przykrego przykładu – los straconego,
Miłości! Wygrywasz walkę od razu!
Słyszysz! Przejrzałem! Nie poddam się Tobie,
Nie pójdę z rozkazem szaleńczo na noże!
Już dość rozczarowań było przez Ciebie,
Odchodzę! Nie wołaj, nie spojrzę za siebie.
Te żale na czele wystawić muszę
Słów, które zaraz w Twą stronę wyksztuszę.
Kto kocha a wzajemności uczucia nie czuje,
Ten moją skargę rychło zrozumie…
Mówiąc te słowa z goryczy drżał cały,
I począł już miewać dziwne omamy.
Spoglądał w pustkowie morskiego odmętu,
Zagłębiał się w ścieżkę gwiazd ornamentu.
Co widział nie zgadnę, nikt tego nie wie,
Cokolwiek to było odniósł do siebie
Całość obrazu owego widzenia.
I dziwne – był uśmiech, bez uprzedzenia.
Zagościł na chwilę, po czym gdzieś przepadł,
Zaczął znów cisnąć grom słów swoich w przepaść:
Wierz mi miłości – niechętnie Cię ganię,
Dla Ciebie w mym sercu miejsce zostanie.
Lecz słuchać nie będę Ciebie bezmyślnie,
Otworzę serce, gdy gwiazda zabłyśnie,
Ta nieobojętna, co ku mnie błyska,
Ta jedna jedyna, miła – wieczysta.
Wówczas mą muzą ponownie się staniesz,
W kręgu najmilszych swe miejsce dostaniesz.
Tak żalił się dalej, płacz swój ponowił,
A koń niecierpliwie rwał już swe nogi.
I tupiąc po cienkiej tafli przypływu
Nie zniósł czekania – ruszył, w geście sprzeciwu.
Jeździec swą mowę zakończył w pół słowa,
Objąwszy kark koński znikł we mgle od nowa.
Pamiętam, ja znałem tego człowieka,
On od przeszłości bezsilnie ucieka,
Od prawdy jedynej szuka ratunku,
Nie umie się poddać, dobywa rynsztunku.
On myśli że miłość zdoła zatrzymać,
Niedoczekanie! Wciąż będzie przegrywać.
Zgrozo rozumu – On jest tego świadom,
Lecz sam myślom kłamie i sobie nie ufa
I tylko bezsilnych łez swoich słucha.
Te szepczą mu ciągle, że chcą być zmazane,
A gdy im ulega są dalej wskrzeszane.
Ach! Smutek i myśli – z ich to przyczyny
Szaleje. Jak zapomnieć? – nie ma siły,
Gdy z dawną kochanką w deszczowej chwili,
Pod płaczem obłoków walca tańczyli.
Ciało do ciała przywarło w uścisku
I mokli – lecz razem, z zaćmieniem umysłu.
Kochany mój – spójrz, cóż my robimy?
Tak rzekła kochanka w chwilowym olśnieniu,
Mówić zaczęła o swoim zwątpieniu:
Co jeśli kiedyś nasz sen wspólny pryśnie?
Nic nie trwa wiecznie w ludzkim umyśle.
Masz rację lecz przecież serce nas łączy,
Ogień przygasa a żar się nie kończy.
Jesteś mą cząstką, ja częścią zaś Ciebie,
Nas nic nie rozdzieli, żyjemy dla siebie.
Teraz swe rączki złóż na mej szyi,
W magicznym objęciu poddaj się chwili,
Policzek płomienny połóż na ramieniu,
Chce poczuć serce w ciała twego drżeniu.
Znów płomień silny w jej oczach zabłysnął,
Chłopak swe usta do ust jej przycisnął.
Tak trwali czas pewien, a gdy się zbudzili
W swe oczy wpatrzeni czoła złączyli.
Kocham – miłuję, tak sobie mówili,
Prawda! Zaiste oni się wielbili.
Aż coś nagle prysło, dziewczyny nie ma,
Jest sam ponad światem, nad wszystkie istnienia.
I dziś mókł ponownie, lecz teraz inaczej,
Gdyż deszcz bił od ziemi, przybierał znaczeń
Płaczu zatracenia dawnego życia,
Zostały po nim wśród wspomnień odbicia.

Czas mijał szybko, już północ wybiła,
Nad morzem spokojnym mgła ustąpiła.
Milczenie nic nad to i tylko cisza,
Ta każde pragnienie posłusznie ucisza.
Wygnanym przez rozpacz dodają otuchy,
Miliony spojrzeń wśród toni gdy ruchy
Na czystym lustrze cichego przypływu,
Niosą ze sobą kryształków odbicia,
Ta krótka chwila to siła i życia.
Lecz on jej nie doznał, widać to mało
Po sercu zranionym łez tyle zostało,
Że piękno żadne niczego nie zmieni,
Gdyż nie ma siły piękniejszej na ziemi,
nad miłość, lecz cóż, gdy ta dziwna siła,
tylu przez wieki już pognębiła.

autor

volks85

Dodano: 2007-11-24 19:44:16

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie