Mam burdel na biurku

Jak żyć, proszę pana,
Skoro szczęście ucieka mi przez dziurę w dłoni?
Taką malutką,
co jakby była na kartce,
to nie byłaby dziurą, a kropką
mniejszą od mrówki.
Przecież przez takie kropki nic się nie powinno wylewać!
Na przekór jednak, stale zauważam
ubytek radości -
widać, jak na dłoni
(euforia opada).
Jak żyć, proszę pana?

Mam burdel na biurku,
a w głowie fajerwerk, zamęt, wybuch - czasami od tego ciekną mi łzy po policzkach.
Próbowałem to okiełznać, jakoś powstrzymać,
lecz nie potrafię własnymi rękami
zabić nożem wspomnień,
przepędzić
czarnych kotów na każdym skrzyżowaniu.

Czasami przychodzą do mnie ludzie, o coś pytają -
sprzątają ze mną kartki, ołówki -
wszystko na marne.
Takiego chaosu po prostu nie da się okiełznać
śmiertelnymi rękami.

Jak żyć, proszę pana,
skoro tylko żale, gorycze i smutki
są w moim domu?
Proszę pana, mam burdel na biurku.
Proszę nie mówić nikomu.

autor

tylkoniejakub

Napisany: 2018-06-21 Dodano: 2018-06-28 12:04:02

Ten wiersz przeczytano 1243 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie