maralista

Znalazłam na dnie duszy czarny kamień
męka bolesnej egzystencji.
Mały, czarny kamyk.
Aż strach pomyśleć czemu go tam schowałam.
Kwaśny uśmiech, głos drży.
Słyszę puste słowa moralisty:
Tak, tak
Nie, nie
Stuka w tą pustą, dębową deskę
wystukuje swój rytm.
Czym jest dla niego życie?
Organiczna maszyna do spalania.
Czego?
Ludzkiej przypadłości jaką jest miłość.
Ale dlaczego?
On jest przecież realistą, nie ma czegoś takiego jak miłość.
To związek pierwiastków chemicznych, który można poczuć do wielu.
Więc pytam dlaczego mnie kochasz?
Brak odpowiedzi....

autor

maharet

Dodano: 2006-01-24 17:49:06

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie