Marionetka

Zabawka, marionetka w teatrze świata.
Gra ze mną i chęć do życia zmiata,
Kruszy, zwiewa, zamienia w gruz.
Bawi się mną, zdmuchuje wszystko jak pył i kurz.
Pinokio też chciał być kochanym człowiekiem,
Stał się tylko w baśni dla smutnych dzieci lekiem.
Męczennik? Czy to tylko doświadczenie?
Czy czeka mnie jeszcze z Tobą powodzenie?
Tak jak Bóg równość manifestuje,
Tak mi doświadczenie życie rujnuje.
Marionetką jestem ja, kto za sznurki pociąga?
Kto w dół ścieku mych złudzeń mnie wciąga?
Ty? Czy to ja sam? Ona? Czy słabość?
Czy może mojej duszy nagość?
Świat jest stożkiem, największe jest dno.
Bardzo wielką prawdą jest to.
Byłem zabawką, bo uczuciu się poddałem.
W całej tej zmyślnej grze się zamotałem.

Zawsze będę Cie kochał...

autor

mutoh

Dodano: 2005-01-21 19:21:31

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie